یادداشتی در چند و چون جشنواره ملی موسیقی شمس و مولانا:

جشنواره ای که مردمی شد

جشنواره ای که مردمی شد

این جشنواره مثل جشنواره های قبلی هم نقاط قوت داشت و هم ضعف و کاستی، از جمله نقاط مثبت اش:

اول اینکه: تلاش کرد ذائقه و سلیقه موسیقایی مردم( تمام اقشار) را با به میان مردم بردن موسیقی فاخر( چه سنتی ایرانی و چه موغام آذربایجانی) تغییر دهد .
به عبارت بهتر، بجای موسیقی به اصطلاح شش و هشتی بی هویت و بی محتوا که فقط بدرد دمی خوش بودن و قری به کمردادن(به اصطلاح دم جنبانک) می خورد، آن موسیقی را به میان مردم ببرد که چه در آهنگ و چه در ترانه ها فکری پشت سرش است و بجای لرزش کمر به پرواز روح و روان می پردازد.

دوم اینکه: نشان داد اگر موسیقی خوب و منطبق با فرهنگ این دیار با ترانه و کلام نغز و پرمعنا اجرا شود، قطعا با استقبال مردم مواجه می شود

سوم اینکه: مردم به شادی و جلای روح نیاز دارند و اگر همت شود، می توان این نیاز را نه با موسیقی های سطحی و بی محتوا که با موسیقی اصیل و ریشه دار در فرهنگ مردم، برآورده کرد

چهارم اینکه: با برگزاری جشنواره های اینچنینی می توان استعدادهای جدیدی کشف و به عاشقان موسیقی معرفی نمود
پنجم اینکه: نام موسیقی اصیل و فاخر را با نام خوی قرین ساخت و …

و اما کمی ها و کاستی ها

اول اینکه: کاروانسرای خان را از مدتها قبل می شد آماده اجرای چنین جشنواره ای و پذیرایی از هنرمندان و مهمانان و همشهریان نمود تا جلوه های تاریخی و بصری آن بیشتر در منظر چشمها بنشیند

دوم اینکه: ما در چنین برنامه هایی همیشه و هماره فراموشکار می شویم و بیشتر توجه مان به مسوولان در سر کار و پست می شود و از بزرگان و اندیشمندان و هنرمندان و حتی مسوولان سابق و اسبق شهرمان غافل می شویم و … چقدر جای آنها در این جشنواره و نه معرفی شان بلکه صرف حضورشان خالی بود و …

سوم اینکه: نمی دانم چرا اجرایی از هنرمندان موسیقی شهرمان ندیدم نه به عنوان حضور در مسابقه و نه به عنوان میهمان!!! دنبال مقصر نمی گردم فقط سوال برایم ایجاد شد!

و: …

…اما علیرغم همه آنچه گفتیم و نگفتیم، اجرای چنین جشنواره هایی ثابت می کند که عشق به فرهنگ و هنر فقط در دل تاریخ پرافتخار این شهرستان نخفته است بلکه روح هنر و فرهنگ در این شهرستان هنوز که هنوز است زنده هست و نفس می کشد و می بالد و رشد می کند.
پس دستمریزادی تقدیم تمام آنهایی بکنیم که در تصمیم و تصویب و اجرای چنین جشنواره هایی در شهرمان دخیل هستند با این امید که در سالهای آینده با کیفیت تر، با شکوه تر و با کمی و کاستی های کمتر اجرا شوند.

خسرو کرمانشاهی متخلص به یاردانقلی

یادداشت خوی

جشنواره ای که مردمی شد